In Spanje...

Eindelijk nog eens een berichtje, waarschijnlijk wel een kort, want typen op een qwerty-klavier waar de helft van de letters al niet meer op staan, is niet zo simpel.

We zitten op het moment in de albergue van Santander en zijn ondertussen 105 dagen onderweg. Als alles goed gaat, zijn we rond 5 augustus in Santiago en rond 10 augustus in Muxia en dus binnen minder dan een maand weer thuis.

Hier in Spanje is het heel mooi en tof, de mensen zijn ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam, al spreken we amper een woord Spaans (we doen wel erg ons best om ons uit de slag te trekken),  het eten is heel lekker (en over het algemeen erg goedkoop) en de sfeer zeer aangenaam. Toch wel een verademing na de teleurstelling die de weg tussen Le Puy-en-Velay en Saint-Jean-Pied-de-Port was en waar het zo moeilijk was gemotiveerd te blijven en door te zetten.

Laurence is net naast mij komen zitten en mij aan het kietelen om mij weg te jagen van de computer, dus ik zal maar plaats ruimen...

Tot het volgende bericht!

Hoera, een mairie die (gratis) internet ter beschikking stelt!

Ik zit hier achter de computer in de mairie van Issy-l'Evêque, een stadje in de Morvan waar we daarstraks zijn aangekomen. Toch leuk om eindelijk nog eens internet te hebben...

Deze middag hebben we in Luzy met een heerlijke hartige en daarna nog een zoete pannenkoek gevierd dat we gisteren, in L'Echenault, de kaap van 1000 km hebben overschreden. Met de etappe van vandaag erbij zitten we nu toch al aan een mooie 1038,95 km. Nog maar iets meer dan 2000 km te gaan...

De pagina's van de blog, met de geplande etappes, zijn overigens niet echt volledig meer te vertrouwen, niet meer voor het reeds gedane stukken, omdat we al allerlei aanpassingen hebben gedaan, en ook niet voor de komende etappes van het stuk tot Le-Puy-en-Velay, omdat we daar ook nog vanalles zullen veranderen. Daarnaast hebben we al ergens in april beslist dat het doen van de Camino Mozarabe toch wat te veel van het goede zou zijn, maar nu is het ondertussen ook zo goed als zeker dat we Portugal voor later zullen houden en het bij één camino (wel met inbegrip van Fisterra en Muxia) zullen laten. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant zullen we zeker en vast blij zijn weer thuis te zijn en genoeg tijd te hebben terug op onze plooi te komen, want dat zal wel nodig zijn, na meer dan vier maanden op een heel andere manier en een heel ander ritme te hebben geleefd... In elk geval, als we weer thuis zijn, zal ik hard mijn best doen om de hele blog up-to-date te maken en al onze avonturen erop te zetten.

Hier in de Morvan is het overigens prachtig, maar fysiek wel erg zwaar. Goed dat we niet in Vézelay begonnen zijn, dat zou toch iets minder om te lachen zijn geweest... Maar we zijn dus voorlopig nog allebei heel en nog steeds vastbesloten in Saint-Jacques (jaja, we zijn al helemaal verfranst) te geraken.

Zo, ik zal het hier maar bij laten, want de mairie gaat bijna sluiten. Tot het volgende bericht!

Bloggen op de camino...

Een blog onderhouden op de camino, niet simpel! Het is me werkelijk een raadsel hoe anderen het doen, want de internetmogelijkheden zijn uiterst beperkt.

Op het moment zijn we in La Chaussée-sur-Marne, vandaag stappen we verder naar Vitry-le-François. Gelukkig maar 23,5 km, want tegen dat we weg zullen zijn, zal het al zeker elf uur zijn. Ondertussen hebben we bijna 575 km afgelegd, al vanalles gezien en allerlei mensen ontmoet en vooral hun gastvrijheid is hartverwarmend. Hier bij meneer en mevrouw Chavary zijn we echt ongelooflijk ontvangen, hebben we samen met de familie mogen eten voor Pasen, geweldig!

Om meer te schrijven heb ik jammer genoeg geen tijd...

Alvast slecht begonnen...

Vandaag is de dag van het grote vertrek, maar in plaats van van een goede nachtrust te genieten, gezien er morgen toch al direct bijna 26 km op het programma staan, zit ik hier om kwart na vier 's nachts nog steeds... Mijn rugzak is net ingepakt en blijkt het ongelooflijke gewicht van 15 kg te wegen (die van Laurence 12 kg, zo'n drie kilo meer dan hij gedacht had), wat in beide gevallen eigenlijk veel te veel is, maar op dit moment is het moeilijk in te schatten wat we eruit kunnen laten. Hopelijk brengen de volgende dagen raad en vinden we desgevallend een barmhartige Samaritaan die wat overbodige spullen wil komen ophalen ergens ten velde...

Wat ik eigenlijk allemaal had willen schrijven over de voorbereidingen van de voorbije maanden, houd ik voor een later moment, want nu roept de rommel die door het inpakken is ontstaan en die smeekt om opgeruimd te worden, het instructiefilmpje van de tent, zodat ik een laatste keer nog eens goed kan bestuderen hoe het nu weer juist in elkaar zit, voor de zoveelste keer Google maps, zodat we op weg van Antwerpen naar Deurne al niet beginnen met verkeerd te lopen en ten slotte, al zal het maar voor een klein uurtje zijn, het bed (en dat voor de laatste keer in zes maanden)... Slaapwel!